Stichting Een glimlach doet wonderen
 
Kim met Bob.

Lieve Kim

Lieve Kim,

Jij hebt in je korte leven een heleboel mensen versteld doen staan. Je was een krachtige persoonlijkheid die wist wat ze wilde in het leven. “Liefde geven” … dat was jouw missie, onvoorwaardelijke en waardevolle liefde. Door menigeen gewaardeerd en gekoesterd. Met vallen en opstaan heb jij je lagere school periode doorlopen, het heeft je ook sterker gemaakt.

Daarna ging je naar het Merletcollege in Mill en maakte daar een nieuwe start. Deze vier jaren heb je genoten en ben jij eindelijk JIJ geworden, een krachtige meid met zelfvertrouwen. Iedereen was verbijsterd over je levenswijsheid.

Je groeide uit tot een “mooie blauwe roos”. Deze staat symbool voor verfrissing, toewij­ding en goddelijkheid. Op het Merlet kreeg je vele lieve vriendinnen waar je lief en leed mee deelde, en werd je een ‘Mill-Buddy’, dit was je op het lijf geschreven.

Met Bob, het paard, had jij je soul mate gevonden: samen waren jullie een krachtig en intelligent stel. Vele uren hebben jullie samen zorgeloos doorgebracht.

In het vierde jaar, net voor je examentijd werd je erg ziek en dan staat je leven plotseling stil, maar je wist je eindexamen nog te halen, tekenend voor je doorzettingsvermogen.

In september werd er in naam van jou, door Kathy Mucha een stichting opgericht ”een glimlach doet wonderen”.

In de tijd dat jij zelf zo ziek was ging je samen met je moeder engeltjes maken. Van het geld kocht Kathy cadeautjes voor andere, langdurig zieke kinderen. Je had met hen te doen en je wilde ze zo een beetje opvrolijken.

Op zondag 12 januari kreeg je te horen dat je eigenlijk niet meer beter kon worden. Je kreeg twee opties en hebt gekozen voor de kostbare tijd die je nog restte. Een erg moedig en dapper besluit. Je hebt je laatste maanden thuis doorgebracht. Je hebt genoten van deze tijd, de ontmoeting met Guus Meeuwis was onvergetelijk, het zwemmen met de dolfijnen was uniek en bijzonder.

En nog een laatste keer op vakantie met je papa, mama, Teun en Sanne was puur genieten. Je leven was te kort lieve Kim, je leefde het wel op jouw manier.

 

 

Hoe houd je het vol?

Hoe houd je het vol?
Dat horen we nou met enige regelmaat?
Ik had het niet gekund!
Ook eentje die de revue bij tijd en wijle passeert, hoe kun je het?
Tja, wat moet je dan........?
Wat ontzettend moedig en dapper.
Moet je je kind dan alleen laten?
Hoe houd je het vol?
Je zult wel moeten, het is een trein waar je ongewild inzit en die nergens stopt.
Deze dendert maar door en je kunt er niet uit, er is geen station waar deze trein stopt.
Soms een korte tussenstop, soms een lange stopt en soms..... stopt de trein gewoon nooit meer.
Wat moet je dan?
Ik had het niet gekund!
Wat wil je dan?
Je kind alleen in het ziekenhuis achterlaten?
Je kind bang laten zijn omdat het weer geprikt moet worden.
Als je kind misselijk is van angst of van behandeling?
Natuurlijk kun je dat!!!
Hoe kun je het?
Hoe kun je wat?
Je kind zelf prikken?
Toe moeten zien dat je kind weer onder narcose gaat?
Dat je kind weer in een tunnel verdwijnt omdat er een scan moet worden gemaakt.
Je zult wel moeten want je wilt dat je kind beter wordt of de allerbeste behandeling krijgt....
Moedig en dapper....
Dat zijn niet wij, dat zijn onze kinderen, die zijn moedig en dapper.
Wij zijn bij ze, moedigen ze aan, proberen te ondersteunen en te troosten waar we maar kunnen.
Ja, wij houden vol, eigenlijk kunnen we niet maar we moeten.
Niet wij maar onze kinderen zijn ontzettend moedig en dapper.
En wij staan aan de lijn en coachen onze kinderen.
Steun onze kanjers en proberen ze te helpen.
Wij voeren het woord bij de artsen, wij beslissen....
Gelukkig dat wij het kunnen, het volhouden en ook moedig en dapper zijn...
Wij houden vol en krijgen steunen en kracht van familie en vrienden en krijgen kaartjes van onbekenden.
Maar vooral houden we vol door onze kinderen, door onze moedige en dappere kinderen.....